Wprowadzenie

Od 1900 roku zachodnie społeczeństwa doświadczyły głębokich zmian w rolach związanych z płcią. Tradycyjne oczekiwania - mężczyźni jako decydujący żywiciele rodziny i głowy rodzin, kobiety jako gospodynie domowe i opiekunki - były coraz częściej kwestionowane i podważane. W Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Europie i Rosji kobiety zyskały autonomię i przyjęły cechy niegdyś określane jako "męskie", podczas gdy mężczyźni byli zachęcani (lub zmuszani) do przyjęcia ról i cech historycznie uznawanych za "kobiece". Zmiany te nie zaszły w próżni; były one napędzane przez główne siły kulturowe. Fale feministycznego aktywizmu rozszerzyły prawa i możliwości kobiet, sekularyzacja osłabiła religijne i patriarchalne autorytety, struktury rodzinne ewoluowały, a środki masowego przekazu, od hollywoodzkich filmów po XXI-wieczny Instagram, podsycały nowe narracje na temat tego, co mężczyźni i kobiety uważają za "męskie". powinien być. Niniejszy artykuł analizuje, w jaki sposób siły te podważyły tradycyjny paradygmat mężczyzny jako głowy rodziny i przekształciły dynamikę relacji damsko-męskich. Argumentuje, że erozja sztywnych ról płciowych była obosieczna - wzmacniając kobiety i promując równość, ale także przyczyniając się do zamieszania w męskiej tożsamości, nierealistycznych oczekiwań dotyczących relacji i nowych tarć w kulturze randkowej i małżeńskiej. Dowody zostały zaczerpnięte z badań historycznych i socjologicznych, analizy mediów i współczesnych komentarzy na temat relacji między płciami.

Przegląd historyczny: Od patriarchatu do zmiany ról

Na początku XX wieku role płci na Zachodzie były w dużej mierze regulowane przez patriarchalne normy wzmacniane przez prawo, religię i zwyczaje. Na przykład w 1900 roku kobiety w wielu krajach nie mogły głosować ani posiadać własności na równi z mężczyznami. Normy klasy średniej idealizowały "oddzielne sfery" mężczyźni działali w publicznej sferze pracy i polityki, podczas gdy od kobiet oczekiwano, że zajmą się sferą prywatną, skoncentrowaną na prowadzeniu domu i wychowywaniu dzieci. W całych Stanach Zjednoczonych i w Europie mężczyzna żywiciel rodziny-kobieta gospodyni domowa Rodzina nuklearna była powszechnie postrzegana jako naturalny porządek, choć naukowcy zauważają, że model ten nie był tak "starożytny", jak często zakładano. Tymczasem w Imperium Rosyjskim, a później w Związku Radzieckim, tradycyjne chłopskie struktury patriarchalne dominowały do początku XX wieku, pomimo ruchów na rzecz praw kobiet w ośrodkach miejskich.

XX wiek przyniósł jednak przełomowe wydarzenia, które zaczęły rozluźniać te ścisłe role. Szczególnie katalizatorem były dwie wojny światowe. Z milionami mężczyzn wcielonych do wojska, kobiety były wepchnięte w tradycyjnie męskie role w fabrykach, biurach, a nawet wojskowych jednostkach pomocniczych. Ikoniczna propaganda, taka jak amerykańska "Rosie the Riveter", zachęcała kobiety do przyjęcia męskich cech siły i niezależności, aby wesprzeć wysiłek wojenny. W Związku Radzieckim ideologia gender w czasach bolszewizmu początkowo zachęcała kobiety do emancypacji i udziału w rynku pracy (np. wczesna polityka radziecka zalegalizowała rozwody i aborcję, a kobiety takie jak Walentina Tereszkowa były celebrowane jako bohaterki pracy, a nawet kosmonautki). Jednak nawet gdy kobiety okazywały się zdolne do pełnienia tych ról, powojenne społeczeństwa często przywrócony do tradycyjnych wzorców. W Stanach Zjednoczonych w późnych latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku istniał silny kulturowy nacisk na przywrócenie męskiego weterana jako żywiciela rodziny i kobiety zajmującej się domem jako kobiecego ideału, czego przykładem są podmiejskie obrazy domowe w mediach i reklamach. Podobnie, stalinowski ZSRR w erze po II wojnie światowej wychwalał macierzyństwo i przyznawał medale "Matki Bohaterki" kobietom z wieloma dziećmi, potwierdzając, że głównym obowiązkiem kobiety jest rodzina (nawet jeśli często wykonywała również płatną pracę).

Pomimo tego nawrotu, ziarno zmian zostało zasiane. W kolejnych dekadach transformacje społeczno-gospodarcze i ruchy intelektualne przyspieszyły rozpad XIX-wiecznych hierarchii płci. Rozprzestrzenianie się industrializacji i szkolnictwa wyższego otworzyło przed kobietami nowe sektory zatrudnienia. Demograficzny wpływ wojen (w których zginęło tak wielu mężczyzn) oznaczał, że kobiety w Europie i Rosji po prostu miał do przyjęcia większej odpowiedzialności ekonomicznej. W połowie stulecia nastąpiła głęboka zmiana: Kobiety były gotowe domagać się większej autonomii, a mężczyźni stopniowo dostosowywali się - chcąc lub nie chcąc - do nowej równowagi.

Fale feminizmu i kobieca autonomia

Jedną z sił napędowych zmiany dynamiki płci był ruch feministyczny, który rozwijał się w wielu "falach" od początku XX wieku. Każda fala kwestionowała tradycyjne role płciowe na różne sposoby:

1. Feminizm pierwszej fali (około 1880-1920): Skupiając się na nierównościach prawnych, ruch ten wywalczył prawa wyborcze dla kobiet (np. 19. poprawka w USA, prawa wyborcze z 1918 r. w Wielkiej Brytanii) oraz większy dostęp do edukacji i zatrudnienia. Feministki pierwszej fali generalnie nie Wiele z nich zakładało, że kobiety pozostaną moralnymi strażniczkami domu, nawet jeśli uzyskają prawa publiczne. Mimo to, poprzez uwłaszczenie kobiet i zapewnienie im racjonalnej niezależności, fala ta zasiała wczesne ziarna egalitarny myślenie genderowe. W Rosji, po rewolucji 1917 roku, rząd komunistyczny również promował nominalny równość płci - pozwalając kobietom głosować i pracować - chociaż postawy społeczne pozostały konserwatywne pod wieloma względami.
2. Feminizm drugiej fali (lata 1960-1980): Fala ta fundamentalnie zakwestionowała tradycyjne normy zachowań płciowych w społeczeństwach zachodnich. Krytykowała powojenny ideał szczęśliwej gospodyni domowej, opowiadając się za wyzwoleniem kobiet we wszystkich sferach (praca, seksualność, rodzina). Aktywizm drugiej fali doprowadził do reformy prawne (od zakazu dyskryminacji ze względu na płeć zawartego w amerykańskiej ustawie o prawach obywatelskich, po przepisy dotyczące równości wynagrodzeń w USA, Wielkiej Brytanii i Europie) i upowszechniły dostęp do kontroli urodzeń, co dało kobietom bezprecedensową kontrolę nad reprodukcją i planowaniem kariery. Kobiety masowo wkraczały na uniwersytety i do zawodów, które niegdyś były zdominowane przez mężczyzn. Ideał uległej, zależnej żony ustąpił miejsca ideałowi "wyzwolona kobieta"-asertywne, zorientowane na karierę i niezależne seksualnie. W rodzinach oznaczało to, że wiele żon miało teraz swoje własny dochód i głos w podejmowaniu decyzji, osłabiając automatyczny autorytet przyznawany niegdyś mężom. Tradycyjna męska rola żywiciela rodziny została dodatkowo podważona przez rosnące wskaźniki rozwodów w latach 70-tych (wraz z przyjęciem przepisów rozwodowych bez orzekania o winie w wielu krajach) i normalizację gospodarstw domowych z dwoma żywicielami rodziny. Mężczyźni musieli dostosować się do kobiet-współpracowników i szefów, a także do partnerek, które oczekiwały bardziej egalitarnych relacji. W bardziej świeckich rodzinach te feministyczne korzyści zostały przyjęte, podczas gdy w silnie religijnych lub patriarchalnych rodzinach często występował opór lub wolniejsze tempo zmian. Jednak w latach 80. nawet kultura głównego nurtu uznała, że kobiety mogą "nosić spodnie" w różnych sytuacjach - dosłownie i w przenośni.
3. Feminizm trzeciej i czwartej fali (lata 1990-2020): Późniejsze fale feminizmu nadal wspierały autonomię kobiet i kwestionowały normy płciowe, kładąc nacisk na indywidualność i intersekcjonalność. Reprezentacja kobiet wzrosła w polityce i przywództwie biznesowym w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Europie (np. kadencja Margaret Thatcher na stanowisku premiera Wielkiej Brytanii w latach 1979-1990 zburzyła "męską" formę przywództwa). Przekazy kulturowe w coraz większym stopniu celebrowały "siłę dziewczyn" (od Spice Girls w Wielkiej Brytanii w latach 90. po mnóstwo bohaterek akcji w Hollywood w latach 2010.) W 2010 r. czwarta fala skupiały się na kwestiach takich jak #MeToo (ujawnianie molestowania seksualnego) i odrzucenie "toksycznej męskości". Nurty te zachęcały mężczyzn do porzucenia dominujących lub stoickich osobowości i stania się bardziej emocjonalnie ekspresyjni, egalitarni partnerzy. Skumulowany efekt stulecia feminizmu jest wyraźny: w większości krajów Zachodu jawny patriarchat nie jest już społecznie akceptowany, a młodsze pokolenia przyjmują za pewnik, że kobiety mogą robić wszystko, co mężczyźni. Wiele kobiet zinternalizowało tradycyjnie "męskie" cechy - asertywność, konkurencyjność, ambicję zawodową - jako pozytywne cechy. I odwrotnie, od mężczyzn (przynajmniej w postępowych kręgach) często oczekuje się, że będą angażować się w zachowania niegdyś uważane za "kobiece", takie jak otwarta komunikacja emocjonalna, opieka nad dziećmi i dzielenie się obowiązkami domowymi.

Należy zauważyć, że Podział na środowiska świeckie i religijne w jaki sposób zachodzą te zmiany. Wysoce świeckie społeczeństwa (takie jak Szwecja czy Czechy) i rodziny mają tendencję do szerokiego przyjmowania feministycznych norm egalitarnych, a mężczyźni i kobiety postrzegają siebie jako partnerów o równym autorytecie. W bardziej religijnych lub tradycyjnych społecznościach (czy to konserwatywnych grupach chrześcijańskich w amerykańskim Pasie Biblijnym, społecznościach prawosławnych w Europie Wschodniej czy społecznościach muzułmańskich) zmiana ról płciowych była bardziej wyciszona. Patriarchalne nauki, które "Mąż jest głową żony" nadal mają znaczenie, a wiele takich rodzin nadal kładzie nacisk na męskie przywództwo i kobiece obowiązki domowe. Co ciekawe, badania wskazują, że oba modele mogą przynieść szczęśliwe relacje jeśli oboje partnerzy mają takie same oczekiwania. Międzynarodowa ankieta rodzinna z 2019 r. wykazała, że kobiety zgłaszały najwyższą satysfakcję małżeńską albo w wysoce religijne małżeństwa z tradycyjnymi rolami płciowymi lub w wysoce świeckie małżeństwa z egalitarnymi rolami. Związki "pośrodku" (umiarkowanie religijne lub o mieszanych oczekiwaniach) miały niższą satysfakcję. Innymi słowy, pobożna para żyjąca w tradycyjnym patriarchalnym układzie może być tak samo zadowolona, jak para feministyczna dzieląca się obowiązkami - pod warunkiem, że obie zgadzają się na ramy. To, co często powoduje konflikt, to niedopasowanie wartości w okresie przejściowym: na przykład mężczyzna wychowany w patriarchalnych założeniach poślubił kobietę o egalitarnych poglądach (lub odwrotnie). W wielu społeczeństwach od połowy XX wieku takie właśnie niedopasowanie stało się powszechne, ponieważ pokolenia negocjowały między starymi i nowymi paradygmatami płci.

Sekularyzacja, zmiany w rodzinie i upadek męskiego autorytetu

Równolegle do feminizmu, szersze zmiany kulturowe - zwłaszcza sekularyzacja i zmiany w strukturze rodziny - podważyły stare fundamenty męskiej dominacji. Sekularyzacja odnosi się do malejącego wpływu religii i tradycyjnego autorytetu na codzienne życie. W 1900 roku kościoły (lub inne instytucje religijne) w Stanach Zjednoczonych i Europie wyraźnie nauczały odrębnych ról: mężczyzny jako bosko wyświęconej głowy gospodarstwa domowego i kobiety jako jego "pomocnicy". W XX wieku frekwencja w kościołach i przynależność religijna gwałtownie spadły w większości Europy (i w mniejszym stopniu w Ameryce Północnej), szczególnie po II wojnie światowej. Wraz z tym spadkiem autorytetu religijnego nastąpiło rozluźnienie rygorów dotyczących płci. Państwa przyjmowały prawa cywilne, które unieważniały zwyczaje religijne (na przykład zezwalając zamężnym kobietom na posiadanie własności lub zakazując przemocy domowej i gwałtów małżeńskich, które tradycyjne normy patriarchalne często usprawiedliwiały). W świeckich środowiskach ludzie przywiązywali większą wagę do indywidualnej wolności niż do przestrzegania świętych skryptów płci. Tak więc w świeckiej Europie Zachodniej pod koniec wieku nie było niczym niezwykłym, że pary decydowały o swoich rolach w oparciu o praktyczne preferencje, a nie z góry ustalone zasady - niektórzy mężowie stali się głównymi kucharzami lub opiekunami, a niektóre żony głównymi zarabiającymi, bez moralnego potępienia. Dla kontrastu, w społeczeństwach lub subkulturach, w których wierzenia religijne lub patriarchalne zwyczaje pozostawały silne (np. wiejskie części Rosji, Polski, amerykańskiego Południa itp. Struktury rodzinne kierowane przez mężczyzn. Jednak nawet te obszary nie były odporne na zmiany - urbanizacja, edukacja i wpływ globalnych mediów powoli wprowadzały nowe idee.

Zmieniająca się struktura rodziny również odegrała kluczową rolę. The rozszerzona rodzina Model ten ustąpił miejsca rodzinie nuklearnej w krajach uprzemysłowionych, osłabiając szerszy patriarchat klanowy (np. władzę dziadka nad całym gospodarstwem domowym). Co więcej, począwszy od lat sześćdziesiątych XX wieku, w krajach zachodnich nastąpił gwałtowny wzrost liczby rozwodów i gospodarstw domowych z jednym rodzicem. Do 2016 r. około 23% amerykańskich dzieci mieszkało w ojciec nieobecny domów, co stanowi oszałamiające odejście od świata, w którym ojcostwo było niemal powszechne. Rozpad rodziny z dwoma rodzicami w wielu społecznościach oznaczał miliony chłopców dorastało bez codziennego przykładu ojca do modelowania męskości. Przyczyny tego trendu są wielorakie (presja ekonomiczna, zliberalizowane przepisy rozwodowe, ewoluujące normy społeczne, które sprawiły, że nieślubne rodzicielstwo stało się bardziej akceptowalne), ale jego wpływ na role płciowe jest znaczący. Kiedy pokolenie młodych mężczyzn jest wychowywane głównie przez matki, babcie i nauczycielki, mogą oni domyślnie przyswajać bardziej kobiece style komunikacji i metody rozwiązywania konfliktów. Mogą również nie internalizować takich samych oczekiwań, by stać się jedynym żywicielem rodziny lub autorytetem, jak wcześniejsze pokolenia chłopców. Socjologowie powiązali brak ojca z szeregiem wyzwań - wyższymi wskaźnikami ubóstwa, przestępczości i problemów behawioralnych wśród chłopców - sugerując, że brak stabilnego męskiego wzorca pozostawia wielu młodych mężczyzn na mieliźnie pod względem definiowania pozytywnej męskości.

Nawet w nienaruszonych rodzinach rola ojców jako żywicieli rodziny została osłabiona. Małżeństwa z podwójnym źródłem dochodu stały się powszechne pod koniec XX wieku, a do 2023 roku w Stanach Zjednoczonych tylko 23% małżeństw miało męża, który był głównym pracodawcą. podeszwa (spadek z 49% w 1972 roku). Żony są obecnie głównymi lub równorzędnymi osobami zarabiającymi w dużej części rodzin. Analiza Pew Research Center wykazała, że część małżeństw, w których żona zarabia więcej niż mąż, potroiła się w ciągu 50 lat (z 5% w 1972 r. do 16% w 2022 r.). Ponieważ kobiety w coraz większym stopniu przyczyniają się do generowania dochodów, uzasadnienie dla automatycznego męskiego autorytetu ("ten, kto zarabia pieniądze, ustala zasady") słabnie. Mężczyźni nie mogą już zakładać przywilej dostawcy w podejmowaniu decyzji. Rzeczywiście, wiele par dąży dziś do egalitarnych procesów decyzyjnych, zwłaszcza gdy oboje małżonkowie pracują. Przejście to może być jednak wyboiste. Niektórzy mężczyźni czują się zniewieściali lub niepewni swojej roli, jeśli nie są głównymi żywicielami rodziny; i odwrotnie, niektóre dobrze zarabiające kobiety czują się sfrustrowane, jeśli ich mężowie nie dostosowują się do wykonywania większej części prac domowych lub opieki nad dziećmi. Badania pokazują, że nawet w egalitarnie nastawionych małżeństwach kobiety często wykonują średnio więcej prac domowych, co może rodzić nowe napięcia ("Pracuję cały dzień"). oraz wykonywać obowiązki domowe" jest częstym refrenem). Negocjacje dotyczące obowiązków domowych i władzy są w toku, ale najwyraźniej stary Model zawsze odpowiedzialnego męża stracił dominację w świeckich kontekstach.

Co najważniejsze sama idea męskości weszła w stan fluktuacji. Pod koniec wieku komentatorzy zaczęli mówić o "kryzysie męskości" - poczuciu, że mężczyźni nie wiedzą już, czego się od nich oczekuje. Jak opisał to jeden z socjologów, przez wieki mężczyźni mieli jasny scenariusz ("władca świata", obrońca, dostawca), ale "obecnie wszystko się zmieniło. Mężczyźni są piętnowani jako ciemiężcy... oskarżani o znęcanie się nad kobietami i dziećmi" w następstwie emancypacji kobiet. Psychologowie tacy jak Roger Horrocks zaobserwowali, że wielu mężczyzn zmaga się z niepewnością lub autodestrukcyjnym zachowaniem "ponieważ nie mogli sprostać ideałom męskości, których oczekiwało od nich patriarchalne społeczeństwo". Role silnego patriarchy lub stoickiego żywiciela rodziny były coraz bardziej nie do utrzymania lub zdewaluowane, ale nowe role dla mężczyzn nie były jasno określone. W religijnym patriarchacie było mniej niejasności - mężczyznom mówiono, by pozostali przywódcami - ale w świeckiej kulturze przesłanie dla mężczyzn mogło być mylące: Bądź wrażliwy i wspierający, ale nie bądź "przegrany"; oddaj władzę kobietom, ale nadal w jakiś sposób udowodnij swoją męskość. Ta niejednoznaczność tożsamości podsycała męski niepokój w ostatnich dziesięcioleciach, przyczyniając się do powstawania takich zjawisk jak ruchy samopomocy lub "praw mężczyzn", których celem jest odzyskanie poczucia celu.

Środki masowego przekazu: Ewoluujące portrety mężczyzn i kobiet

Reprezentacje medialne zarówno odzwierciedlały, jak i kształtowały zmieniający się krajobraz płci od połowy XX wieku do dziś. W era po II wojnie światowejAmerykańskie i europejskie media popularne w dużej mierze wzmacniały tradycyjne role płciowe, nawet gdy prawdziwe społeczeństwo zaczynało się zmieniać. W latach 50. Hollywood i telewizja idealizowały rodzinę nuklearną z mądrym, odpowiedzialnym ojcem i wesołą, zajmującą się domem matką. Programy telewizyjne takie jak "Ojciec wie najlepiej" (USA) lub, w Wielkiej Brytanii, wczesne opery mydlane, przedstawiały mężczyzn jako głowy rodziny, których autorytet był ostatecznie życzliwy i kompetentny. Kobiety, choć czasami przedstawiane jako sprytne lub opiniotwórcze (np. Lucy w "I Love Lucy" miała silną wolę), zwykle kończyły się potwierdzeniem ich pierwotnej tożsamości jako żony/matki. Te narracje medialne uspokajały zmęczone wojną społeczeństwa, że wszystko wróciło do normyMężczyzna był żywicielem rodziny-opiekunem, kobieta opiekunką-pielęgniarką. W Związku Radzieckim film i propaganda w latach 40-tych i 50-tych często pokazywały bohaterki pracy i wojny, ale jeśli chodzi o rodzinę, propagowały wizerunek kobiety-opiekunki. poświęcająca się matka i niezłomny ojciec (ten ostatni czasami jako postać partyjna lub wojskowa budząca szacunek).

Przez Lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte XX wieku, media zaczęły otwierać formę. Wpływ feminizmu drugiej fali przyniósł bardziej zróżnicowane postacie kobiece: np. amerykański serial telewizyjny z końca lat 60. "The Mary Tyler Moore Show" zawierał jedną bohaterkę-karierowiczkę, co w tamtych czasach było nowością. W Wielkiej Brytanii, "Avengers" w latach 60. pojawiła się Emma Peel, stylowa kobieta-szpieg, która mogła walczyć z przestępcami u boku swojego męskiego partnera - uderzająco silny wzór do naśladowania. Kino radzieckie w latach 60. i 70. również eksplorowało nową dynamikę; uznany film z 1979 roku "Moskwa nie wierzy we łzy" przedstawiały kobiety dążące do edukacji i kariery (jedna z głównych bohaterek zostaje dyrektorką fabryki), ale wciąż tęskniące za miłością - odzwierciedlając napięcie między niezależnością a tradycyjnym romansem. Sam fakt, że takie narracje były popularne, wskazywał na rosnące oswojenie widzów z kobietami wkraczającymi na terytorium mężczyzn w pracy lub w przygodzie. Męskie postacie zmieniały się jednak wolniej - w latach 60. i 70. w mediach w dużej mierze pozostawały albo bohaterskie (archetyp Jamesa Bonda, kowboja, żołnierza itp.), albo żywicielami rodziny. To, co się zmieniło, to fakt, że jawny męski szowinizm zaczął być krytykowany lub obśmiewany. Na przykład Archie Bunker z "Wszystko w rodzinie" (amerykański sitcom z lat 70.) był karykaturą seksistowskiego, dominującego męża - i żartowano z niego jako z przestarzałego dinozaura. Podobnie w rosyjskich komediach z lat 70. wyśmiewano nieudolnych męskich biurokratów lub patriarchów, sugerując, że niekwestionowany męski autorytet nie jest już święty.

Od Lata osiemdziesiąte do dziewięćdziesiątychmedialne przedstawienie ról płciowych uległo dalszej inwersji i eksperymentom. Z jednej strony, hipermęscy bohaterowie rozkwitali w erze Reagana/zimnej wojny - pomyśl o muskularnych gwiazdach akcji z Hollywood lat 80-tych (Schwarzenegger, Stallone) uosabiających ideał "twardziela". Podobnie radzieckie filmy z lat 80. miały silnych męskich bohaterów wojskowych w afgańskich dramatach wojennych itp. Jednocześnie jednak kobiety w mediach stawały się bohaterkami akcji i protagonistkami na własnych prawach (np. księżniczka Leia z filmu Gwiezdne wojnyEllen Ripley z Obcyi późniejsze ikony lat 90-tych, takie jak Xena Wojownicza księżniczka i Buffy Pogromca wampirów). W latach 90. Hollywood produkowało więcej historii prowadzonych przez kobiety, a także przedstawiało więcej mężczyzn, którzy byli wrażliwi lub zajmowali się domem. Godnym uwagi wzorcem w rodzinnych sitcomach z lat 80. i 90. był niekompetentny lub dziecinny ojciec w przeciwieństwie do rozsądnej żony. Pokazy takie jak "Simpsonowie" (gdzie Homer jest ojcem o dobrych intencjach, ale bufonowatym) lub "Małżeństwo... z dziećmi" (gdzie Al Bundy jest bezczelny i przyćmiony w porównaniu do swojej bystrzejszej żony) stał się normą. Tendencja ta została udokumentowana przez badaczy: analiza treści popularnych sitcomów wykazała, że ojcowie byli przedstawiani jako głupie lub niedojrzałe "inne dzieci", a nie jako autorytety. W jednym z badań, prawie 40% ekranowych portretów ojców było typu bufona - łamiącego głupie żarty, popełniającego błędy - i tacy ojcowie byli negatywna reakcja ich dzieci na ekranie prawie połowę czasu. Implikacja jest jasna: postać ojca została kulturowo zdegradowana z szanowanego patriarchy do tematu humoru lub łagodnej pogardy. Pokolenie widzów dorastało śmiejąc się z nieszczęśliwych ojców telewizyjnych, co subtelnie podważało ideę, że prawdziwi ojcowie muszą być szanowani po prostu za to, że są ojcami. Jak zauważył badacz z BYU, "coraz częściej ojciec jest przedstawiany w programach telewizyjnych i filmach jako 'drugie dziecko' żony, a nie jako uczestniczący rodzic". Choć portrety te często mają charakter komediowy, niosą ze sobą przesłanie: matki/kobiety są kompetentnym kręgosłupem rodziny, a mężczyźni są nieco nieudolni - odwrócenie przekazu z lat 50. XX wieku.

Brytyjskie i europejskie media odzwierciedlały wiele z tych trendów do lat 90-tych. Na przykład w Wielkiej Brytanii można porównać postać surowego ojca z wczesnych odcinków Coronation Street w latach 60. z postaciami głupkowatych ojców z późniejszych brytyjskich sitcomów. The "cool Britannia" Era lat 90. obejmowała "ladettes" - młode kobiety zachowujące się w tradycyjnie męski sposób (picie kufli, bycie zuchwałym) - celebrowane w czasopismach i programach, podczas gdy młodzi mężczyźni byli czasami przedstawiani jako bezkierunkowi "chłopcy". W Rosji, po upadku ZSRR w 1991 roku, nastąpił napływ zachodnich mediów i nowych produkcji krajowych, które odważniej eksplorowały tematy związane z płcią. Rosyjska telewizja w latach 2000. miała własne sitcomy i dramaty, w których żony były często sprytne i dominujące, a mężowie komiczni lub nieudolni (na przykład rosyjska adaptacja serialu Wszyscy kochają Raymondazatytułowany "Rodzina Woronina," przedstawiały podobną dynamikę odstawionego na boczny tor męża). W tym samym czasie rosyjskie media państwowe pod rządami Putina zaczęły promować neotradycjonalistyczne obrazy w innych sferach - gloryfikując żołnierzy, promując macierzyństwo - tworząc nieco schizofreniczne środowisko medialne dotyczące płci.

Wprowadzanie Era cyfrowa XXI wiekuFragmentacja mediów i pojawienie się mediów społecznościowych jeszcze bardziej zmieniły grę. Nie tylko widzimy reprezentację w film i telewizja nadal ewoluuje (z większą liczbą bohaterek niż kiedykolwiek do 2020 roku - 2024 był pierwszym rokiem, w którym kobiety osiągnęły parytet w głównych rolach w najbardziej dochodowych filmach), ale Media internetowe i memy stały się wpływowe w kształtowaniu norm dotyczących płci. Platformy takie jak YouTube, Instagram i TikTok pozwalają rozkwitać nowym narracjom (i anty-narracjom) na temat płci. Z jednej strony, istnieje mnóstwo wzmacniających treści dla kobiet: od influencerek na Instagramie głoszących niezależność i styl życia "boss babe", po skoncentrowane na kobietach programy na Netflixie przedstawiające kobiety jako zdecydowanych liderów, a nawet agresorów w związkach. Z drugiej strony, internetowe subkultury młodzieżowe często rozpowszechniają memy, które ośmieszają kobiety. oba płci w ekstremalny sposób. Nierzadko można zobaczyć wirusowe memy żartujące, że "mężczyźni są bezużyteczni" lub "mężczyźni to śmieci". i odwrotnie, inni kpią "kobiety kariery" lub "feministki". Kultura memów wprowadziła terminy takie jak "simp" (obraźliwe określenie mężczyzny, który jest zbyt uległy lub uważny wobec kobiet) i "Karen" (prześmiewcza etykieta dla apodyktycznej, uprawnionej kobiety). Te slangowe określenia, choć humorystyczne, odzwierciedlają przekonanie, że mężczyźni, którym brakuje męskiej asertywności, zasługują na wyśmianie, a asertywne lub wymagające kobiety są również obiektem satyry. Zasadniczo Internet stał się polem bitwy stereotypów płciowych i kontr-stereotypów, często wzmacniając przekonanie, że współczesne relacje są walką o władzę.

Co najważniejsze, media wypełniły (a może stworzyły) pustkę wzorców do naśladowania. Ponieważ wielu młodym ludziom brakuje mentorów, zwracają się oni ku celebrytom lub osobowościom internetowym. Niektórzy znajdują wzorce pozytywnej męskości w postaciach fikcyjnych (np. zrównoważonych, opiekuńczych, ale silnych ojcach w niektórych dramatach), ale inni lgną do skrajnych postaci. Przykładowo, popularność niektórych mizoginistycznych podcasterów lub postaci takich jak Andrew Tate wśród młodych mężczyzn sugeruje, że w przypadku braku jasnych wskazówek, medialni "influencerzy" chętnie je dostarczą. Podobnie, młode kobiety porównujące się do celebrytek z Instagrama mogą przyjmować agresywne lub materialistyczne podejście do związków (jeśli to właśnie projektują ich idole). Efektem netto jest to, że media zarówno wysokie, jak i niskie stale normalizują kobiety w silnych rolach, a mężczyzn w łagodniejszych lub komicznych rolach, przyczyniając się do zbiorowego zrozumienia (zwłaszcza wśród młodzieży), że kobiety mogą lub powinny przewodzić, a mężczyźni powinni dawać plon - lub być ośmieszani, jeśli nie dorównują. Jak zauważono w jednym z badań, duże spożycie telewizji z postaciami nieudolnych ojców może prowadzić dzieci do prawdziwego przekonania, że "ojcowie są nieudolnymi idiotami" i do niedoceniania znaczenia ojcostwa. Media zatem nie tylko bawią, ale także socjalizują, na dobre i na złe.

Wpływ: Męska tożsamość i wzorce do naśladowania w kryzysie

Ponieważ tradycyjna męskość jest rozwodniona i często przedstawiana negatywnie, wielu mężczyzn zmaga się z tym, co to znaczy być mężczyzną we współczesnej kulturze. The brak realnych męskich wzorców do naśladowania jest często wymieniany jako czynnik przyczyniający się do szeregu problemów społecznych. W przeszłości chłopcy mogli czerpać wzorce męskości od swoich ojców lub liderów społeczności; pod koniec XX wieku wzorce te zaczęły zanikać. Jak wspomniano, prawie jedna czwarta amerykańskich chłopców dorasta obecnie w domach, w których nie ma ich biologicznego ojca. Szkoły, zwłaszcza w krajach zachodnich, są zdominowane przez nauczycielki i często kładą nacisk na zachowania takie jak posłuszeństwo, spokój i komunikacja werbalna - cechy, które przychodzą łatwiej wielu dziewczynkom niż energicznym chłopcom. Krytycy twierdzą, że stwarza to subtelną presję na chłopców, aby "Zachowuj się bardziej jak dziewczyny" aby być postrzeganym jako dobry lub dobrze wychowany (kontrowersyjne twierdzenie spopularyzowane przez Christinę Hoff Sommers w Wojna przeciwko chłopcom). Niezależnie od tego, czy ktoś w pełni się z tym zgadza, oczywiste jest, że młodym mężczyznom często brakuje wskazówek dotyczących pozytywnej męskości.

Co więcej, wspomniane wcześniej przedstawianie mężczyzn przez media jako nieudolnych lub niepotrzebnych ma realny wpływ na psychikę. Badania pokazują, że gdy ojcowie są ośmieszani lub marginalizowani w mediach, to "przyczynia się do szerszych stereotypów" że ojcowie są zbędni. Pokolenie chłopców wychowanych na Homerze Simpsonie i innych nieudolnych ojcach może zinternalizować, że rola mężczyzny w rodzinie jest opcjonalna lub komiczna. Jak wyjaśnił profesor BYU Justin Dyer, po latach 80-tych XX wieku "Rola ojca jest kwestionowana [i] staje się niejasna". a społeczeństwo nawet pyta "Czy rzeczywiście potrzebujesz ojca w domu?". Ta ambiwalencja oznacza, że młody mężczyzna, który nie miał silnej figury ojca, może szukać w społeczeństwie wskazówek, jak być mężczyzną - tylko po to, by znaleźć mylące wiadomości lub negatywne karykatury. W tych warunkach nie jest zaskoczeniem, że niektórzy mężczyźni doświadczają kryzys tożsamościczują się wyobcowani lub nie są pewni, jak się zachować.

Niektórzy zareagowali, przyjmując rodzaj przesadnej persony macho (reakcja w postaci tropy "samca alfa" lub zaangażowanie na forach internetowych, które gloryfikują tradycyjną męskość). Inni popadają w przeciwną skrajność, stając się skrajnie biernymi lub wątpiącymi w siebie, obawiając się potwierdzenia siebie, aby nie zostać uznanym za toksycznego. Żadna z tych skrajności nie jest zdrowa i obie mogą utrudniać rozwój satysfakcjonujących relacji. Brak zrównoważonych męskich wzorców do naśladowania - mężczyzn, którzy są silni, ale współczujący, którzy szanują kobiety, ale mają też szacunek do samych siebie - pozostawił próżnię często wypełnianą przez postacie internetowe z polaryzującymi wiadomościami. Jak zauważono w jednej z analiz kulturowych, "powszechnie postrzegany strach i niepewność" wokół "upadek tradycyjnej zachodniej męskości" przyczyniło się do powstania upolitycznionej narracji o kryzysie, którą niektóre grupy (np. niektórzy aktywiści na rzecz praw mężczyzn lub ruchy alt-prawicowe) wykorzystują do gromadzenia młodych mężczyzn z przesłaniem, że feminizm jest winny ich nieszczęść. Takie środowisko może zniekształcić zrozumienie relacji między płciami przez młodych mężczyzn i wywołać niechęć zamiast konstruktywnej adaptacji.

Oczekiwania kobiet i wpływ mediów

Tak jak mężczyźni zmagali się z tożsamością w tej nowej erze, tak i postawy kobiet wobec mężczyzn i związków również uległy transformacji - często pod wpływem mediów i popkultury. Dzięki większemu upodmiotowieniu i wolności, wiele kobiet podniosło swoje oczekiwania wobec partnera. Nowoczesna kobieta w Stanach Zjednoczonych lub Europie może poszukiwać mężczyzny, który jest nie tylko stabilnym żywicielem rodziny (stare oczekiwanie), ale także emocjonalnie otwartym, egalitarnym w pracach domowych, wspierającym jej karierę, a jednocześnie wyższy i bardziej skuteczny niż ona (pewne pozostałości hipergamii, instynktu "ożenku"). Ta czasami sprzeczna lista życzeń może być częściowo przypisana mediom i narracjom społecznym. Komedie romantyczne, filmy Disneya i powieści w powojennych dekadach często zaszczepiały "bajka" Ideały idealnego partnera (przystojny, silny, a jednocześnie wrażliwy i bogaty - zasadniczo amalgamat każdej pożądanej cechy). W dzisiejszych czasach media społecznościowe potęgują ten problem, pokazując wyselekcjonowane obrazy pozornie idealnych związków: Kanały na Instagramie przedstawiające luksusowe wakacje podarowane przez chłopaka lub filmy na TikTok przedstawiające wyszukane propozycje niespodzianki i codzienne gesty, które ustawiają niezwykle wysoką poprzeczkę dla "romansu". Jak zauważono w jednej z obserwacji, "Media nieustannie wzmacniają ideę tego, czym "powinna" być miłość i randkowanie". - Często jest to nierealistyczny, wyidealizowany obraz, do którego prawdziwe życie nie pasuje. Młodzi ludzie, otoczeni tymi wiadomościami, tęsknią za bajkowymi scenariuszami i mogą się rozczarować, gdy rzeczywistość jest bardziej chaotyczna.

Media społecznościowe i aplikacje randkowe również wypaczone postrzeganie w doborze partnerów. Randki online dają złudzenie nieskończonego wyboru, jednak sposób, w jaki ludzie zachowują się w aplikacjach, często nasila selektywne i powierzchowne kryteria. Dane z platform randkowych konsekwentnie pokazują, że kobiety są średnio bardzo wybiórcze, jeśli chodzi o to, kim się interesują. Na przykład, jedna z ankiet w aplikacji Bumble wykazała, że 60% kobiet ustawia swój filtr wzrostu dla mężczyzn na 6 stóp lub więcejpodczas gdy tylko 15% było skłonnych nawet rozważyć mężczyznę, który ma 5′8″ lub mniej. (Dla kontekstu, 5′8″ to średni wzrost mężczyzn w wielu krajach, co oznacza, że ogromna liczba mężczyzn jest automatycznie odrzucana). Podczas gdy preferencje dla wysokich mężczyzn nie są nowe, aplikacje ułatwiają takie filtrowanie, a tym samym są bardziej sztywne. Podobnie, zbiorcze statystyki Tindera ujawniają, że kobiety mają tendencję do przesuwania palcem "lubię to" tylko na kilku procentach męskich profili, skutecznie konkurując o niewielką pulę postrzeganych mężczyzn o wysokim statusie lub atrakcyjnych, ignorując większość. Jednym z rezultatów jest to, że "najlepsze 20% mężczyzn otrzymuje 80% kobiet" na tych platformach (jak sugeruje często cytowana nieformalna analiza), przez co wielu przeciętnych mężczyzn czuje się niewidzialnych. Dla kobiet, drugą stroną jest obfitość uwagi od mężczyzn online - ale niekoniecznie przekłada się to na satysfakcję, ponieważ wiele kobiet kończy na fiksacji na najbardziej pożądanych mężczyznach, którzy mogą się nie zaangażować, a nawet zachowywać przyzwoicie, biorąc pod uwagę ich własne mnóstwo opcji. W skrócie, technologia i media społecznościowe przyczyniły się do powstania klimatu "nierealistycznych oczekiwań". Po obu stronach: niektóre kobiety opracowują listę kontrolną kryteriów ukształtowanych przez wyidealizowanych mężczyzn, których widzą w mediach (bogactwo, wygląd, wzrost, poziom romansu) i porównują zwykłych mężczyzn niekorzystnie do tego standardu. W międzyczasie niektórzy mężczyźni również rozwijają wypaczone oczekiwania (być może szukając tylko najbardziej konwencjonalnie pięknych kobiet lub oczekując pornograficznych ideałów zachowania) - chociaż podpowiedź tutaj koncentruje się na oczekiwaniach kobiet, należy zauważyć, że jest to ulica dwukierunkowa.

Kulturowo, narracja dla kobiet zmieniła się na "Nigdy nie zadowalaj się, poznaj swoją wartość". To wzmacniające przesłanie ma pozytywną intencję (zachęcanie kobiet do niepozostawania w krzywdzących lub nierównych związkach), ale w nadmiarze może wzmacniać poczucie, że żaden mężczyzna nigdy nie jest wystarczająco dobry. Popularny dyskurs często mówi kobietom, że jeśli mężczyzna nie spełnia wszystko jej potrzeb lub oczekiwań, ma prawo żądać więcej lub odejść. W połączeniu z porównaniami w mediach społecznościowych, wiele kobiet może rzeczywiście dążyć do ideału, który po prostu nie istnieje - mężczyzny, który spełnia wszystkie kryteria. W artykule redakcyjnym na temat współczesnych trendów w romansach zauważono, że pary często czują, że są "Zawsze zawodzą się nawzajem, porównując swój związek z nierealistycznymi obrazami innych osób w Internecie". Zjawisko to prowadzi do ciągłego niezadowolenia: normalne relacje, które nieuchronnie mają niedoskonałości i przerwy, wydają się słabe w porównaniu z fantazjami na Instagramie lub hollywoodzkimi zakończeniami.

Jedną z konkretnych konsekwencji jest opóźnienie lub upadek małżeństwa w większości krajów Zachodu. Kobiety o wyższych oczekiwaniach wolą odłożyć małżeństwo na później niż "poślubić niewłaściwego faceta". Średni wiek pierwszego małżeństwa wzrósł do późnych lat 20-tych lub 30-tych w USA i Europie (w porównaniu do wczesnych lat 20-tych w 1900 roku). Wielu mężczyzn, wyczuwając rygorystyczne standardy kobiet i obawiając się odrzucenia lub kosztownego rozwodu, jest również mniej skłonnych do oświadczania się. Staje się to pętlą sprzężenia zwrotnego - kobiety widzą wokół siebie niewielu mężczyzn "nadających się do małżeństwa" (często słyszy się skargę, że mężczyźni są niedojrzali lub nie tak osiągnięci jak kobiety), a mężczyźni postrzegają kobiety jako zbyt wymagające.

Co więcej, szeroko rozpowszechnione narracje o kobiecej niezależności zmniejszyły społeczną niezależność kobiet. potrzeba dla małżeństwa: kobieta może sama zarabiać na swoje utrzymanie, a nawet mieć dzieci (dzięki technologii reprodukcyjnej lub adopcji), więc małżeństwo jest bardziej luksusem niż koniecznością. Choć jest to wielka wolność, może ona przekładać się na Podejście do partnerstwa typu "wszystko albo nicAlbo mężczyzna radykalnie poprawia życie kobiety (spełniając wysokie standardy emocjonalne i ekonomiczne), albo, jak twierdzi wiele kobiet, po co w ogóle zawracać sobie głowę mężczyzną? W świeckich społeczeństwach zachodnich coraz bardziej akceptowalne jest, aby kobieta pozostała singielką lub samotną matką z wyboru, podczas gdy we wcześniejszych epokach presja społeczna i finansowa zmuszała kobiety do małżeństwa. Oznacza to, że mężczyźni muszą dziś pokonać wyższą poprzeczkę, aby być postrzegani jako wnoszący wartość dodaną do życia kobiety. Zasadniczo pole gry uległo zmianie: kobiety mają więcej kart i dlatego mogą sobie pozwolić na wybredność, ale podsycana przez media wybredność czasami prowadzi do nierealności, pozostawiając obie strony sfrustrowane.

Kobieca dominacja i męska uległość: Nowa norma?

Wraz ze wzrostem władzy kobiet w społeczeństwie pojawił się interesujący motyw kulturowy: Kobieca dominacja w związkach i odpowiadająca jej uległość (lub bierność) mężczyzn stają się normalizowane, a nawet waloryzowane. Podczas gdy niegdyś obżarty mąż lub "słaby" mężczyzna pod kciukiem żony był postacią wyśmiewaną (pomyśl o starych dowcipach o mężczyźnie bojącym się wałka do ciasta swojej żony), dziś często jest przedstawiany jako sposób, w jaki rzeczy się mają - lub nawet jako pożądana, humorystyczna norma. Popularne powiedzenie "Szczęśliwa żona, szczęśliwe życie" zawiera w sobie przekonanie, że rolą mężczyzny jest podporządkowanie się życzeniom partnerki w celu utrzymania harmonii. Niezliczone sitcomy i reklamy pokazują mężów sumiennie wykonujących instrukcje swoich żon lub szukających pozwolenia na swoje osobiste wybory, dynamikę, którą poprzednie pokolenia określiłyby jako niemęską, ale wiele z nich akceptuje teraz ze wzruszeniem ramion lub śmiechem.

W wielu współczesnych obrazach, jeśli para nie zgadza się ze sobą, sprytnym rozwiązaniem dla mężczyzny jest wydajnośćponieważ zakłada się, że kobieta wie lepiej lub uprzykrzy mu życie, jeśli tego nie zrobi. Jest to wyraźne odwrócenie dawnych norm, zgodnie z którymi żony miały się podporządkować. Niektórzy komentatorzy twierdzą, że ta inwersja nie jest jedynie komediową przesadą, ale odzwierciedla rzeczywistą dynamikę relacji. Kobiety, świadomie lub nie, mogą test i przejmują kontrolę, jeśli mężczyźni nieustannie ulegają. Jeden z analityków dynamiki damsko-męskiej opisuje to w ten sposób: "Z ewolucyjnego punktu widzenia mężczyzna, którego można łatwo kontrolować, jest mężczyzną, który nie może chronić [kobiety]... Więc ona nieustannie cię testuje... mając nadzieję, że zdasz, zachowując swoje granice. Ale kiedy oblewasz te testy, poddając się, ona nie szanuje cię bardziej za bycie dostosowanym; traci atrakcyjność, ponieważ udowodniłeś, że nie jesteś silnym przywódcą, którego potrzebuje ". Innymi słowy, jeśli mężczyzna zbyt łatwo zrezygnuje z własnych potrzeb i zasad, kobieta może przyjąć rolę lideraale jednocześnie czuje urazę lub rozczarowanie, że na to pozwolił. Ta perspektywa, często powtarzana w "manosferze" (fora z poradami dla mężczyzn itp.), sugeruje, że wiele współczesnych związków wpada w pułapkę odwrócenia rólIm bardziej mężczyzna stara się zadowolić swoją partnerkę, zrzekając się władzy, tym mniej szacunku i miłości otrzymuje w zamian. Rzeczywiście, jak dosadnie ujmuje to to samo źródło, "Im bardziej poświęcasz własne potrzeby dla niej, tym bardziej ona ma ci za złe, że jesteś na tyle słaby, by to zrobić". W końcu dynamika się odwraca - kobieta staje się de facto autorytetem, a mężczyzna jest zredukowany do poszukiwania ona zatwierdzenie, sytuacja, której żaden z nich naprawdę nie lubi.

Niezależnie od tego, czy ktoś akceptuje ewolucyjne rozumowanie, czy nie, jasne jest, że Dominacja kobiet jest teraz bardziej akceptowana kulturowo niż kiedykolwiek. Kobiety przewodzące w związkach są nawet często przedstawiane jako seksowne lub humorystyczne (pomyśl o przedstawieniach archetypu "dominatrix" w popkulturze lub po prostu o żonie, która "nosi spodnie"). Uległość mężczyzn jest również głównym nurtem w sposób, który zaszokowałby naszych przodków. Mężczyzna, który konsultuje ze swoją żoną każdą drobną decyzję, mógł być kiedyś wyszydzany jako "biczowany w halce"; teraz jest to często postrzegane jako oznaka bycia dobrym, troskliwym mężem. Częściowo wynika to ze słusznego odrzucenia postawy macho - nowoczesna etyka mówi, że mężczyzna nie powinien po prostu rządzić swoją żoną. Ale wahadło może się wychylić daleko, do miejsca, w którym dowolny twierdzenie przez mężczyznę jest przedstawiane jako agresja, a tym samym uczy się on zawsze odraczać.

Co ciekawe, niektóre kobiety otwarcie mówią, że nie mogą znaleźć wystarczająco "silnych" mężczyzn. Istnieje paradoks, w którym społeczeństwo zachęca kobiety do bycia silnymi, a mężczyzn do bycia ugodowymi, jednak pociąg heteroseksualny często nadal opiera się na pewnej polaryzacji. Wiele kobiet w rzeczywistości nie chcieć Nie chcą mężczyzny, który jest wycieraczką (ciągłe podporządkowywanie się może być postrzegane jako brak pewności siebie), ale kończą z mężczyznami, którzy zostali przeszkoleni, aby unikać konfliktów z kobietami za wszelką cenę. Prowadzi to do wzajemnej frustracji: kobieta dominuje, ponieważ mężczyzna nie chce przewodzić; ona traci do niego szacunek, a on staje się zgorzkniały lub zdezorientowany tym, czego naprawdę chce. W niektórych przypadkach ta dynamika może stać się toksyczna. Skrajnym przypadkiem jest to, co jedno ze źródeł określiło jako małżeństwo "areny gladiatorów", gdzie dominująca żona zamienia każdą interakcję w walkę o kontrolę, a mąż żyje w poczuciu zagrożenia. "psychologiczne więzienie" chodzenia na skorupkach jaj. Chociaż opis ten jest dramatyczny, podkreśla on rzeczywiste scenariusze, w których strach mężczyzny przed byciem asertywnym (być może w celu uniknięcia bycia uznanym za agresywnego lub po prostu w celu zachowania spokoju) powoduje, że jest on nieustannie bity. Kulturowo możemy zaobserwować odmianę "wzmocnienie pozycji kobiet" przekazując to, celowo lub nie, potwierdza władzę kobiet nad mężczyznami. Na przykład, programy telewizyjne typu reality show lub kolumny z poradami mogą celebrować kobietę "rządzącą" w swoim związku jako oznakę jej siły. Tymczasem uległy mężczyzna jest przedstawiany jako słodki lub oświecony, jeśli robi to z szacunkiem - ale jeśli jest nieszczęśliwy, mówi mu się, że nie jest "wystarczająco męski", aby poradzić sobie z silną kobietą.

Można argumentować, że trend ten jest formą korygowania historycznej nierównowagi: po tysiącleciach męskiej dominacji, kilka pokoleń odwrotnej dynamiki władzy nie jest niczym zaskakującym. Wiele par dobrze negocjuje te kwestie, wymieniając się przywództwem w różnych domenach. Jednak skrypt społecznościowy Dzisiejsze czasy niezaprzeczalnie skłaniają się ku popieraniu kobiecego przywództwa w domu i związkach romantycznych, zwłaszcza w mediach skierowanych do młodych odbiorców. Chłopcy są często uczeni "szanuj dziewczyny," który jest doskonały, ale rzadko odwrotnie z takim samym naciskiem; dziewczęta rzadziej są wyraźnie uczone szacunku dla chłopców. Na niektórych radykalnych obrzeżach internetowego dyskursu, mizandria (nienawiść do mężczyzn) jest obnoszona jako forma feministycznej ekspresji (np. wirusowy slogan "mężczyźni to śmieci"). Podczas gdy wiele kobiet nie Dosłownie uważam, że swobodny sposób, w jaki można teraz oczerniać mężczyzn - często przy śmiechu obu płci - wskazuje na permisywizm wobec mężczyzn. brak szacunku dla męskości które nie istniały, gdy wahadło władzy znajdowało się po drugiej stronie. Na przykład firmy zajmujące się mediami społecznościowymi zmagały się z tym, czy fraza "Mężczyźni to śmieci" stanowi mowę nienawiści; stała się popularna jako hashtag dla kobiet dających upust złemu zachowaniu mężczyzn. Sama normalizacja takiej frazy (wyobraź sobie oburzenie, gdyby główny hashtag brzmiał "kobiety to śmieci") pokazuje, jak daleko zaszła kulturowa walidacja kobiecej dominacji lub przynajmniej męskiego oczerniania.

Konsekwencje dla randek, małżeństwa i wzajemnego szacunku

Te historyczne i kulturowe zmiany miały daleko idące konsekwencje dla sposobu, w jaki mężczyźni i kobiety odnoszą się do siebie nawzajem w sferze randek i małżeństwa, a także dla poziomu szacunku (lub jego braku) między płciami. Niektóre kluczowe wyniki obejmują:

• Wskaźnik małżeństw i stabilność: W wielu krajach zachodnich wskaźniki małżeństw spadły, a te małżeństwa, które mają miejsce, częściej kończą się rozwodem niż sto lat temu. Uderzającą statystyką związaną z dynamiką odwracania ról jest to, że małżeństwa, w których kobieta jest głównym żywicielem rodziny, są znacznie częstsze. mniej stabilny. Zgodnie z analizą danych amerykańskiego spisu powszechnego, choć gospodarstwa domowe prowadzone przez kobiety nadal stanowią mniejszość (około 16%), to odpowiadają one za ponadprzeciętną liczbę gospodarstw domowych. 42% rozwodów. W rzeczywistości, gdy żona zarabia znacznie więcej, wskaźnik rozwodów jest prawie trzykrotnie wyższy niż w przypadku, gdy mąż jest głównym żywicielem rodziny. Sugeruje to, że wiele par nadal boryka się z sytuacją, w której oczekiwania zderzają się z rzeczywistością - norma społeczna mogła ulec zmianie, aby umożliwić kobietom sprawowanie władzy, ale być może głęboko zakorzenione postawy lub urazy (po obu stronach) sprawiają, że takie ustalenia są bardziej kruche. Niektóre badania sugerują, że mężczyźni w takich sytuacjach mogą czuć się zniewieściali lub że kobiety mogą czuć, że mąż nie "spełnia oczekiwań", co prowadzi do niezadowolenia. Warto zauważyć, że wskaźniki rozwodów są najniższe w scenariuszach egalitarnych o podwójnych dochodach, co sugeruje, że równowaga lub symetria ról może sprzyjać większej stabilności niż skrajne nierówności w obu kierunkach.
• Męski odwrót lub luz: Widoczną konsekwencją wśród mężczyzn jest to, co niektórzy nazywają "męskim odwrotem" od tradycyjnych zobowiązań. Czując się niepewnie swojej roli lub obawiając się porażki w świetle nowych zasad, niektórzy mężczyźni wycofali się z oczekiwań społeczeństwa. Może się to objawiać jako wycofywanie się młodych mężczyzn z edukacji i ambicji zawodowych (obecnie w wielu miejscach więcej kobiet niż mężczyzn kończy studia wyższe, co jest odwróceniem sytuacji sprzed 50 lat) lub wycofywanie się z randek i intymności (wzrost liczby mimowolnie samotnych mężczyzn, lub "Mężczyźni idą własną drogą" ruch, który zachęca mężczyzn do całkowitego unikania poważnych relacji z kobietami). W Japonii pojawiło się określenie "mężczyźni jedzący trawę" dla młodych mężczyzn, którzy unikają asertywnego męskiego wizerunku i są mało zainteresowani karierą lub romansem. Na Zachodzie termin "syndrom Piotrusia Pana" jest czasami używany w odniesieniu do mężczyzn, którzy przedłużają okres dojrzewania i unikają wyzwań związanych z dorosłą męskością, być może dlatego, że dawne zachęty (bycie żywicielem rodziny) są mniej jasne lub satysfakcjonujące, gdy kobiety mogą same się utrzymać. Rezultatem netto jest rosnąca kohorta niezadowolonych mężczyzn. Niektórzy kierują swoją frustrację w stronę ruchy wsteczne - Od łagodnych (nostalgiczne wezwania do "prawdziwych mężczyzn" i powrotu do tradycyjnych wartości) po ekstremalne (mizoginiczne społeczności internetowe, a nawet przemoc, jak widać w niektórych głośnych przypadkach samozwańczych "incels"). Są to znaki ostrzegawcze, że nie wszyscy mężczyźni przystosowują się płynnie; wielu czuje się pozostawionych w tyle lub poniżonych przez nowe normy i reaguje albo ponurym wycofaniem, albo gniewnym buntem.
• Kobieca frustracja i "znalezienie dobrego mężczyzny": Z drugiej strony, wiele kobiet wyraża frustrację, że nie mogą znaleźć mężczyzn spełniających ich oczekiwania. Ponieważ kobiety awansowały w edukacji i karierze, naturalnie szukają partnerów o równym lub wyższym statusie (zjawisko przewidywane przez hipergamię). Jednak wraz z mniejszą liczbą mężczyzn z wyższym wykształceniem i niektórymi mężczyznami rezygnującymi z kariery zawodowej, istnieje niedopasowanie demograficzne. Na przykład w Stanach Zjednoczonych jest obecnie znacznie więcej kobiet z wyższym wykształceniem niż mężczyzn; prowadzi to do tego, że wykształcone kobiety mają trudności ze znalezieniem równie wykształconych partnerów - trend ten czasami nazywany jest hipergamią. "Dylemat randkowy wykształconych kobiet". Media podkreślają to w historiach o "kobietach sukcesu, które nie mogą znaleźć męża", co z kolei czasami rodzi niechęć: kobiety te mogą obwiniać mężczyzn za to, że nie są wystarczająco ambitni lub stabilni, podczas gdy mężczyźni mogą obwiniać kobiety za to, że są zbyt wybredne. Pętla sprzężenia zwrotnego nadal osłabia wzajemną życzliwość. Co więcej, niektóre kobiety, które wiążą się z mniej zorientowanymi na karierę mężczyznami, zgłaszają później, że tracą do nich szacunek lub czują się obciążone (wątek męża "dziecka-mężczyzny", który nie chce dorosnąć, jest powszechny w kolumnach z poradami). Krótko mówiąc, podczas gdy kobiety mają większą niż kiedykolwiek swobodę wyboru swojej ścieżki, wiele z nich odkrywa, że pula partnerów, którzy są zgodni z ich podwyższonymi oczekiwaniami, zawęziła się, prowadząc do opóźnionego łączenia się w pary, samotności z wyboru lub związków, w których kobieta niechętnie "nosi spodnie".
• Erozja wzajemnego szacunku: Być może najbardziej niepokojącą konsekwencją jest subtelna (a czasem nie tak subtelna) erozja podstawowego szacunku między mężczyznami i kobietami. Podczas gdy kiedyś pewne uprzejmości i kody społeczne regulowały interakcje damsko-męskie (nie wszystkie z nich były dobre lub równe, ale zachowywały pozory szacunku), teraz obie płcie czasami mówią o sobie w kategoriach przeciwnych. Powszechność żartów lub lekceważących haseł (takich jak mem "mężczyźni to śmieci" lub mężczyźni odnoszący się do kobiet jako "kobiet" w obraźliwym tonie online) wskazuje na brak empatii i zrozumienia. The #MeToo Ruch ten zwrócił uwagę na rzeczywiste i wszechobecne złe traktowanie kobiet, ale także wywołał u niektórych mężczyzn dezorientację i strach przed tym, jak podejść do kobiet, aby ich nie urazić. Niektórzy mężczyźni czują się, jakby "chodzili na skorupkach jaj", martwiąc się, że niewłaściwy komplement lub próba flirtu może zostać uznana za molestowanie. Doprowadziło to do tego, że część mężczyzn po prostu unika zaangażowania, jeszcze bardziej pogłębiając przepaść. Z drugiej strony, kobiety napotykają w sieci mężczyzn, którzy wypowiadają się o kobietach w pogardliwy sposób (jak na przykład skrajnie pejoratywne określenia używane na niektórych forach incel), co w zrozumiały sposób zmienia ich nastawienie do mężczyzn jako całości. To, co powinno być partnerstwem, w najgorszych przypadkach postrzegane jest jako walka płci.

W sferze domowej pary muszą poruszać się w tych kulturowych nurtach. Wielu się to udaje - należy przyznać, że wielu współczesnych mężczyzn i kobiet dostosowało się do bardziej płynnych ról i zgłasza większe szczęście w swoich związkach niż było to możliwe w sztywnej przeszłości. Badania wykazały, że egalitarnie nastawione pary często mają wysoką satysfakcję ze związku, częściowo dlatego, że więcej się komunikują i dzielą obowiązkami. Mężczyźni, którzy są wolni od presji bycia jedynym żywicielem rodziny, mogą rozwijać bliższe więzi ze swoimi dziećmi, a kobiety, które są wolne od całkowitej zależności ekonomicznej, mogą budować bardziej sprawiedliwe partnerstwa oparte na wzajemnym wyborze, a nie na konieczności. Są to pozytywne skutki zmian. Jednakże okres przejściowy ostatnich kilku dekad niewątpliwie wprowadziła tarcia i niepewność. Role płciowe nie są już jasnym scenariuszem, ale improwizacją, a nie każdy jest dobrym improwizatorem. Tak więc całe społeczeństwo jest świadkiem zarówno wyzwolenie i niezgoda: wyzwolenie, ponieważ jednostki mogą teraz tworzyć role, które odpowiadają ich osobistym mocnym stronom, niezależnie od płci, oraz niezgoda, ponieważ wielu uważa, że płeć przeciwna nie spełnia ich oczekiwań lub nie szanuje ich wystarczająco.

Wnioski

W ciągu ostatniego stulecia krajobrazy kulturowe Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Europy i Rosji doświadczyły dramatycznej renegocjacji tego, co to znaczy być mężczyzną lub kobietą. Kobiety weszły w role niegdyś zarezerwowane dla mężczyzn - od hali produkcyjnej po najwyższe szczeble polityki - i w ten sposób przyjęły cechy przywództwa, asertywności i niezależności, które wcześniejsze epoki określały jako "męskie". Mężczyźni, odpowiednio, zostali wezwani do przyjęcia zachowań niegdyś uważanych za "kobiece" - bycia bardziej otwartymi emocjonalnie, współpracującymi i chętnymi do odsunięcia się na dalszy plan w życiu rodzinnym. Zmiany te były napędzane przez potężne prądy: ruchy feministyczne kwestionujące hierarchie płci, sekularyzację osłabiającą patriarchalny autorytet religii, zmiany gospodarcze i wojny wymagające udziału kobiet w sile roboczej oraz stale ewoluujące środowisko medialne, które zarówno odzwierciedlało, jak i kształtowało postawy społeczne dotyczące płci. Tradycyjne męskie role, a zwłaszcza idea mężczyzny jako niekwestionowanej głowy rodziny, niewątpliwie uległy erozji w głównym nurcie kultury zachodniej, podczas gdy autonomia i autorytet kobiet wzrosły.

Zmiany te przyniosły złożone dziedzictwo. Z jednej strony jest wiele powodów do świętowania - większa równość i wolność, więcej możliwości dla jednostek do rozwijania swoich talentów bez ograniczeń związanych z płcią oraz relacje, które mogą opierać się na prawdziwym partnerstwie i miłości, a nie na zależności ekonomicznej lub umowie społecznej. Życie kobiet wzbogaciło się o możliwość zarabiania, głosowania, przewodzenia; życie mężczyzn wzbogaciło się (w wielu przypadkach) o większe zaangażowanie w rodzicielstwo i pozwolenie na bycie bardziej ludzkim i wrażliwym, niż pozwalały na to stare stoickie stereotypy. Wiele rodzin rozwija się dzięki modelowi wzajemnego szacunku, w którym decyzje podejmowane są wspólnie.

Z drugiej strony, musimy liczyć się z tym, że niezamierzone konsekwencje. Pytanie "jakie jest miejsce mężczyzny?" pozostawiło niektórych mężczyzn bez celu lub wściekłych. Promowanie kobiecej siły - tak istotnej, jak to tylko możliwe - czasami prowadziło do oczerniania męskiej wartości, czy to w żartach, czy w polityce. Rola środków masowego przekazu w dostarczaniu wzorców do naśladowania była mieczem obosiecznym: nawet inspirując kobiety, często podcinała mężczyznom skrzydła, a różowo zabarwione portrety w mediach społecznościowych stawiały wszystkie płcie przed niemożliwymi do osiągnięcia ideałami w miłości i życiu. Wzrost kobiecej dominacji w niektórych związkach i odpowiadająca jej męska uległość, choć osobiście odpowiednia dla niektórych par, wydaje się powodować niezadowolenie u innych, zwłaszcza gdy pojawia się nie ze świadomego wyboru, ale z powodu niepowodzenia mężczyzn w egzekwowaniu siebie i kobiet w przestrzeganiu granic. Końcowym rezultatem w puli randkowej może być cynizm: mężczyźni narzekają, że kobiety chcą tylko najlepszych mężczyzn; kobiety narzekają, że mężczyźni są albo zbyt aroganccy, albo zbyt słabi. Wzajemne zaufanie wyraźnie ucierpiało w tym hałaśliwym środowisku uogólnionego obwiniania.

Idąc dalej, wyzwaniem dla tych kultur jest osiągnąć nową równowagę który zachowuje korzyści płynące z równości i autonomii, jednocześnie wspierając zrozumienie i szacunek między płciami. Zamiast walki o dominację o sumie zerowej, celem byłoby społeczeństwo, w którym męskość i kobiecość nie są sztywnymi ramkami, ale uzupełniającymi się energiami, które jednostki mogą wyrażać w zdrowy sposób. Może to obejmować edukację młodych ludzi (zarówno chłopców, jak i dziewcząt) w zakresie strategii relacji o sumie dodatniej - kładąc nacisk na komunikację, empatię i realistyczne oczekiwania zamiast przeciwstawnych narracji "my kontra oni". Wiąże się to również z tworzeniem nowych archetypów męskości, które nie są ani dominującymi patriarchami, ani biernymi obserwatorami, ale odpowiedzialnymi, dojrzałymi emocjonalnie partnerami. Podobnie, zachęcanie do form kobiecości, które cenią nie tylko niezależność, ale także wartość partnerstwa i traktowanie mężczyzn jako sojuszników, a nie przeciwników, będzie kluczowe. Jak sugerują dane, pary, którym udaje się połączyć szacunek z egalitarnym lub uzgodnionym podziałem ról, mogą osiągnąć wysoką satysfakcję. Całe społeczeństwo powinno wziąć to pod uwagę: erozja sztywnych ról oferuje możliwość budowania relacji na wybór i szacunek. Jeśli mężczyźni i kobiety potrafią dostosować się do tego etosu - unikając skrajności z przeszłości i teraźniejszości - rezultatem może być nie kryzys, ale nowa równowaga, w której obie płcie czują się doceniane za swój wkład, a każde partnerstwo może znaleźć równowagę cech, która im odpowiada.

Podsumowując, podróż od 1900 roku była podróżą od nakazanych ról do ról negocjowanych. Było to wyzwalające, a jednocześnie dezorientujące. "Męskość" i "kobiecość" w 2025 roku nie są tym, czym były w 1900 roku i nadal ewoluują. Zrozumienie historycznych sił w grze pomaga wyjaśnić, dlaczego kobiety stoją teraz tam, gdzie kiedyś mężczyźni i dlaczego mężczyźni z kolei się dostosowują. Mając to zrozumienie, być może uda nam się ominąć urazy i nierealistyczne fantazje w kierunku kultury, w której równość nie oznacza identyczności, siła nie wymaga słabości drugiej strony, a wzajemny szacunek może zostać przywrócony jako kamień węgielny relacji damsko-męskich.

Źródła

• Britannica - Rola płciowa: Historyczne zmiany w oczekiwaniach związanych z płcią
• Deseret News (2019) - Lois M. Collins, Raport World Family Map na temat wiary, feminizmu i wyników rodziny
• BYU Daily Universe (2017) - "Ojcowie walczący z negatywnymi wizerunkami w mediach," powołując się na badania BYU dotyczące ról ojcowskich
• Social Science Works (2018) - Jeanne Lenders, "Kryzys męskości - krótki przegląd," cytując Waltera Hollsteina i Rogera Horrocksa na temat kryzysu męskiej tożsamości
• Tarcza Spartan (2024) - Muskan Mehta i Katie Haas, "Nowoczesny romans: Media forsują nierealistyczne oczekiwania w związkach," na temat wpływu mediów na młode normy randkowe
• Evie Magazine (2023) - Gina Florio, "Tylko 15% kobiet wykazuje zainteresowanie mężczyznami 5'8″ w aplikacjach randkowych" Raportowanie danych z ankiety Bumble na temat preferencji wzrostu kobiet
• Pew Research Center (2023) - "W rosnącej części amerykańskich małżeństw, mężowie i żony zarabiają mniej więcej tyle samo," Statystyki dotyczące zmian roli żywiciela rodziny w latach 1972-2022
• Gordon & Perlut, adwokat ds. prawa rodzinnego (2023) - "Kobiety żywicielki rodziny częściej się rozwodzą," cytując raport Divorce.com na temat gospodarstw domowych prowadzonych przez kobiety i wskaźników rozwodów