Duygusal Olarak Yetişkinleşmemiş Ebeveynler İlişkilerinizde BAŞARISIZ Olmanızı Sağlar

Hey — Gerçekten beni öfkelendiren bir yorum okudum: biri yazmıştı, “Videolarınızda ebeveynler her zaman suçlu, yeni nesilde hiçbir sorumluluk yok.” Size bunun neden beni çileden çıkardığını açıklayayım. Her ebeveynin bu tarza uyduğunu iddia etmiyorum, ancak çocuklarını bir yük gibi gören bakıcılar var. Bazıları çocuklarına sevginin kazanılması gerektiğini ima yoluyla öğretir. Öfkeyle patlarlar, manipüle ederler, kontrol ederler, güvenli bir duygusal sığınak sağlamada başarısız olurlar veya çocuklarını tamamen ihmal ederler. Zamanla, bir çocuk sevginin duygusal, fiziksel veya psikolojik zarardan ibaret olduğunu düşünebilir. Çocuklar genellikle bakıcılarını kötü olarak etiketleyecek perspektife sahip değildir. “Ebeveynlerim beni ihmal ediyor” diye düşünmek yerine, “Eğer bu şekilde davranılıyorsam ben kesinlikle berbatım” sonucuna varırlar. Bu nedenle, ilk bakım vericilerinizle olan ilişkinizin daha sonraki bağlantıları nasıl etkilediğini küçümsemeyin — pek çok şey bununla bağlantılı. Bu erken dinamik genellikle öz sevgisizliğin başlangıcıdır; değerinizin şekillenmeye başladığı ve sevgiyi hak etmediğinizin ilk kez sözlü veya davranışsal olarak söylendiği yerdir. Çocukluk bir okul sınıfıdır: farkında olsak da olmasak da orada dersler öğreniyoruz. Duyguları ve ihtiyaçları ifade etmenin güvenli olup olmadığını, savunmasızlığın cezalandırılacak mı yoksa kabul edilecek mi, saygı görmeyi hak edip etmediğimizi ve sınır koymanın kabul edilebilir olup olmadığını öğreniyoruz. Tüm bu dersler, yetişkinlikte kurduğumuz ilişkileri etkiler — başka türlü olamazlar. Bu nedenle, insanların erken yaşamdaki yerleştirilen kalıpları ve düşünce biçimlerini incelediklerinde basitçe ebeveynleri suçladıklarını iddia eden birini gördüğümde hayal kırıklığına uğruyorum. Elbette çocukluğu, şu anda nasıl davrandığımıza sorumluluktan kaçmak için bir bahane olarak kullanmamalıyız — mevcut seçimlerimizin sorumluluğunu üstlenmeliyiz. Ancak bunları gerçekten üstlenmek, kökenlerini anlamayı gerektirir; ilk adım, bir davranışın neden var olduğunu sormaktır. Çocukluk genellikle, bazen farkında bile olmadan bizi yönlendiren bilinçaltı korkularına katkıda bulunur. Bunu haklı göstermez, ancak önemlidir: kökleri temizlemediğiniz sürece sorun sürekli olarak tekrarlanır gibi bir şeydir — yabani otları çekmeye benziyor. Öyleyse yakından bakmaya, sorumluluk almaya, iyileşmeye, büyümeye ve olgunlaşmaya istekli olalım. Farklı bir olma biçimini deneme cesaretini gösterin. İyileşme yolunda olan herkesle gurur duyuyorum.

İşte geçmişinizde veya mevcut aile yaşamınızda bu kalıpları fark ederseniz yapabileceğiniz somut, pratik şeyler:

• Yaygın belirtileri tanımayı öğrenin: duygusal ihmal, tutarsız sevgi, sık sık eleştiri, gaz lambası yapmak, aşırı kontrol, özür dilemeyi reddetmek ve onları yetişkin sorunları için bir sırdaş haline getirmek. Bu davranışları fark etmek ilk adımdır.
• Sizin üzerinizdeki etkiyi haritalandırın: şimdi ortaya çıkan, çocukluğunuzdan kaynaklanan kısa bir liste yapın — örneğin, terk edilme korkusu, hoşnutsuzluk, güvenmede zorluk, partnerlerin alana ihtiyaç duyduğunda panik veya çatışma sırasında kapanma. Bu kalıpları adlandırmak, bilinçaltındaki güçlerini azaltır.
• Küçük sınır denemeleri yapın: düşük riskli sınırlar ile başlayın (örneğin, “Şu anda konuşamam; daha sonra arayacağım”) ve rahatsızlığa toleransı geliştirin. Basit senaryolar kullanın: “Sesini yükselttiğinde güvensiz hissediyorum. Uzaklaşacağım ve sakin bir şekilde konuşabileceğimiz zaman geri geleceğim.”
• Duygu düzenleme becerileri geliştirin: kısa yerleştirme araçları öğrenin — derin karın nefesleri (4-4-6), 5-4-3-2-1 yerleştirme veya 60 saniyelik bir vücut taraması — böylece kavrulmuş anlarda tepki vermek yerine yanıtlayabilirsiniz.
• Kendine şefkat ve yeniden ebeveynlik uygulayın: İç eleştirel mesajlara, “Bir çocuğa böyle mi konuşurum?” diye sorarak meydan okuyun. Kendinize yatıştırıcı ifadeler, küçük şefkat eylemleri ve tutarlı bir yapı (uyku, beslenme, hareket) sunarak kendinize güveni yeniden inşa edin.
• Hedefe yönelik tedavi deneyin: travma odaklı veya bağlanma odaklı terapistleri arayın. Yardımcı yaklaşımlar arasında Bilişsel Davranışçı Terapi (BDT), Şema Terapisi, İçsel Aile Sistemleri (IFS), EMDR (travma için) ve ilişkisel örüntülere odaklanan terapiler yer alır. Grup terapisi veya destek grupları da yalnızlığı azaltabilir.
• Daha sağlıklı iletişim stratejileri öğrenin: “ben” zamirlerini kullanın (örneğin, “üzüldüğümü hissediyorum…”), ihtiyacınız olanı açıkça sorun ve bir arkadaşınız veya partnerinizle yankılı dinlemeyi uygulayın: yanıt vermeden önce duyduğunuzu tekrarlayın.
• Sorumluluğu suçlamadan ayırt edin: geçmişinizin sizi şekillendirdiğini kabul edin ancak bunun zararlı mevcut davranışlarınızı mazur görmesine izin vermeyin. Birini incittiğinizde özür dileyin ve onarın; geçmişiniz bir tepkiyi açıklarsa, bundan ders çıkararak yön değiştirin.
• Gerekirse maruziyeti sınırlandırın: Bazı durumlarda, duygusal olarak olgunlaşmamış veya kötü muamele eden bakıcılarla iletişimi azaltmak, güvenlik ve iyileşme için gereklidir. Sınırlar, duruma göre geçici, kısmi veya kalıcı olabilir.

Eski kalıplar yeniden ortaya çıktığında denenebilecek kısa senaryolar:

• Bir sınır koymak için: "Sen bağırdığında katılım göstermeyeceğim. İkimiz de sakin olduğumuzda konuşabiliriz."
• İhtiyaç duyulduğunda: "Şu anda destek istiyorum. Beş dakika kadar dinleyebilirsiniz, bu bana yardımcı olur."
• Bir nefes almak için: “Aşırı yükleniyorum. 20 dakikalık bir ara vermem gerekiyor ve sonra devam edebiliriz.”
• Sahip çıkmak için geçmişi bahane etmemek: “Şimdi tepki verdim. Çocukken sağlıksız başa çıkma yolları öğrendiğim için bunu yapıyorum.”

Öğrenilmiş utancı veya aşırı uyanıklığı yeniden yapılandırmak için günlük uygulamalar:

• Bir dakikalık günlük kontrolük: bir duygu ve bir ihtiöaç belirtin.
• Her gün, ne kadar küçük olursa olsun, yaptığınız üç şeyi yazın.
• Bir hafta boyunca tetikleyicileri takip edin ve örüntüleri gözlemleyin; farkında olmak, seçim yapmanın ilk adımıdır.

Eğer şu anda bir ilişkideyseniz, bağlanma ve iletişim kalıplarına odaklanan çiftler terapisi düşünün — ancak yalnızca güvenli hissettiriyorsa ve her iki taraf da buna istekliyse. Ve eğer bir terapistin veya yaklaşımın doğru olup olmadığından emin değilseniz, taahhüt etmeden önce aile kökeni sorunları, bağlanma travması veya duygusal olarak olgunlaşmamış bakım verenler konusunda deneyimleri hakkında bilgi alın.

Son olarak: değişim yavaş ve doğrusal değildir. Bazen eski savunmalara geri döreceksiniz - bu beklenebilir. Fark, geri dönüşü daha iyi tanıyabilmeniz, kökenlerini anlayabilmeniz ve farklı bir yanıt seçebilmenizdir. İyileşmek, geçmiş zararı mazur göstermek anlamına gelmez; ihtiyacınız olan yetişkini olduğunuzda öğrenmek anlamına gelir. Devam edin - mükemmellik değil, ilerleme.